Uroczystość odpustową obchodzimy 4 grudnia

      Patronka dobrej śmierci i tych, którzy są na nią najbardziej narażeni, a więc: górników, hutników, marynarzy, rybaków, żołnierzy, kamieniarzy, ludwisarzy, wytwórców sztucznych ogni, kowali, cieśli, dzwonników, murarzy, chorych na dżumę, a także więźniów.
Barbara, należy do grona najpopularniejszych świętych, ale o jej życiu nie posiadamy dokładnych wiadomości. Akta jej męczeństwa zaginęły, a w ciągu wieków jej życie upiększyły liczne legendy. Jej życiorys opiera się głównie na tradycji i żywym kulcie.

          Barbara żyła w Azji Mniejszej. Jej ojciec Dioskor był wysokim urzędnikiem cesarskim i gorliwym poganinem. Barbara zaś była tak piękna, że o jej rękę ubiegało się wielu najznakomitszych młodzieńców. Ona jednak odrzuciła wszystkie propozycje, gdyż potajemnie przyjęła chrzest i złożyła ślub dozgonnej czystości jako oblubienica Chrystusa. Gdy ojciec dowiedział się o tym, przerażony o swoją posadę i życie, zamykał ją w wieży i zmuszał do porzucenia wiary i wyrzeczenia się złożonego ślubu. Jednak nic pomogły kary, groźby, besztanie i bicie. Barbara pozostała wierna Chrystusowi. Wobec tego ojciec postawił ją przed sądem, który wydał na nią wyrok śmierci przez ścięcie mieczem. Tradycja utrzymuje, że katem był rodzony ojciec. Przypuszcza się, że męczeńska śmierć miała miejsce ok. 305 roku w czasie nasilonych prześladowań cesarza Maksymiana Galeriusza. Kult św. Barbary szybko rozpowszechnił się na Wschodzie i na Zachodzie. Zaliczana jest do grona 14 wspomożycieli, którzy pomagają nam we wszystkich potrzebach duszy i ciała.

         Na obrazach św. Barbara przedstawiana jest na tle wieży, w stroju królowej w koronie dla podkreślenia jej szlachetnego pochodzenia, z mieczem w ręku i palmą symbolizującą męczeństwo lub kielichem z Najświętszym Sakramentem.